Met Tasunke naar het ziekenhuis.

De ambulance kwam aanrijden en de mannen stapte uit. Ze trokken Tasunke uit de auto en reden hem naar binnen hij werd op een bed gelegt en in slaap gebracht. Dit gingen ze meteen onderzoeken..

------------Ongeveer een uurtje later----------

Tasunke werd de kamer uit gereden en bij Nita op de kamer neer gezet. De man die de dokter was zei tegen Nita: "Het was een blindedarm ontsteking, Jullie waren net optijd." Zei hij. Hij keek naar Tasunke. "Die wordt zo wel wakker." Zei hij. Hij liep de kamer uit en gaf hun wat Privé tijd.

Nita ging op een stoeltje naast Tasunke's bed zitten en keek naar hem.
Yatho lag rustig naast haar en keek haar aan. Hij zou zo wel wakker worden... dacht ze en keek naar Tasunke's hand. Er hingen slangetjes aan en haar blik volgde de slangetjes naar een infuus dat naast haar stond. Even kreeg ze een rilling over haar rug.

Tasunke's ogen werden spleetjes en Yatho begon zijn hand te likken. Tasunke trok deze terug. "Yatho.." Zei hij zacht. Hij deed zijn ogen verder open. "Nita, ben je daar ?"Zei hij zacht en keek naar Nita's kant. "Wat is er allemaal gebeurt." Hij keek nog wat wazig.

Nita keek op toen ze zijn stem hoorde.
"Ik ben hier..." zei ze zacht tegen hem en legde haar handen op zijn bed.
"Je had een blindedarmontsteking..." zei ze daarna en glimlachte flauwtjes.

Hij schoot een stukje overeind. "Wattes !" Zei hij. "Hoe ben ik hier gekomen.' Ze hij. "ik weet niks meer, aleen dat ik buikpijk had." Zei hij. Hij keek naar Nita en toen naar Yatho. "Yatho,..." Zei hij.

"Geen wonder, je bent flauwgevallen..." zei Nita en duwde met haar vinger tegen zijn hoofd.
"Da's net zoals slapen... remember?" zei ze droog.
"Ik zal het je vertellen..." zei ze daarna en zuchte.
"Je zakte in elkaar, ik belde de ambulance, jij viel flauw, jij werd op de brancard gelegd, ze vroegen of ik mee ging, ik vroeg of Yatho dan mee mocht, zij zeiden ja, ik ben in de ziekenwagen gestapt samen met Yatho en een halstertouw, zij brachten je naar hier, ze deden weet ik veel wat met jou om erachter te komen wat je had, daarna deden ze weet ik veel met jou om je terug beter te maken, toen brachten ze je naar hier, toen werd je wakker en vertelde ik in een rommelzin hoe je hier geraakt bent. Eenvoudig toch?" zei ze droog.

Tasunke wreef over zijn hoofd. "Raar verhaal,' Zei hij. Hij keek naar Yatho. "Ik wist niet dat honden mee mochten." Zei hij. "Of wolfhonden.' zei hij snel toen Yatho hem een afkeurende blik toe wierp door het woord 'honden'. Hij keek naar Nita. "Nita ik ben je nu zo veel verschuldigt." Zei hij. Hij keek naar haar. En lachte even.

Nita zag hoe Yatho naar Tasunke keek en moest lachen.
Daarna hoorde ze wat Tasunke zei.
"Hoezo ben je me veel verschuldigd?" vroeg Nita aan hem en keek hem vragend aan.

"Nou, je belde de ambulance, kwam mee, en naam Yatho mee.." Zei hij en zweeg toen. Hij keek naar Yatho en aaide hem over zijn kop. Hij blafte. "Shhhtt." Zei Tasunke. Yatho deed het meteen. Hij lachte. "Hij luister echt geweldig naar me.' Zei hij. "Heb je ook gehoord wanneer ik weg mag ?" Zei hij.

Nita schudde haar hoofd toen Tasunke wat vroeg.
"Misschien moet ik dat even gaan vragen? Of ben je me dan té veel verschuldigd?" vroeg ze met een plagerig lachje.

"Nee !" Zei hij. "Ik kan nu lekker lui doen." En hij draaide zich om en drukte op een knop. Een zuster kwam naar binnen. "Waneer mag ik naar huis ?" Zei hij. De zuster keek raar. "Dat moet ik even overleggen," Zei ze en liep de kamer uit. Tasunke lachte. "En zo doe je dat !" Zei hij.

Nita moest lachen om het norse gezicht van de zuster, en het tevreden gezicht van Tasunke maakte dat ze nog harder moest lachen.
Nita kreeg tranen in haar ogen en stopte na een tijdje met lachen.