Op zoek naar de andere(verhaallijn)

(de andere die ik meot vinden zijn nu Hania Dawn en Tasunke! hun zijn als Angels uitgekozen er komen er nog wel meer)

Het gevoel was zo sterk. Haar ketting die ze van de oma van haar oma had gekregen drukte tegen haar bost. Ze pakte het koude dingetje vast. 'ik ga al opzoek' ze raakte zachtjes een plekje onder haar hals aan. Ze gooide haar hoofd naar achter en keek weer rond. 'Het zo aangenaam als je kunt vliegen' zei ze zacht. Ze maakte een klein sprongetje. 'Jammer dat het zo'n strakke jurk is' Ze liep verder het bos in. Het donkere woud om haar was licht erg licht. Ze keek rond. De instincten van de andere moesten ze als het goed was hier heen leiden. Ze speurde het bos af en wachtte.

Tasunke liep door het bos. Hij keek om zich heen en had zich nog nooit gerealiseerd van Angels. Hij keek rond. Hij kon niemand ontdekken hij ging tegen een boom zitten en sloot even zijn ogen. Hij viel zo in slaap dat het tekentje in zijn nek zichtbaar was.

Ze liep rustig verder. Was er niemand? Ze zette zich een stukje van de grond af. Ze zag een paar mensen en ging weer anar ebneden. Ze kwam telkens dichter bij de boom van Tasunke. Oppeens zag ze hem zitten. Ze zag 'het' tekentje op zijn nek. Zou die echt zijn of een tatoe? Ze liep anar hem toe. 'Tasunke?'

( kunnen de angels ook transformeren in een mens? )

Hania liep door het bos. Haar vleugels had ze dichtgevouwen, ze dacht nog steeds dat dit een droom was. Maar alles wees erop dat het echt was. Alles voelde ze echt aan... Opeens zag Hania wat. Iets zei haar dat ze eropaf moest gaan en dat deed ze ook.

(ja kan ze meoten toch een masker hebben anders weet starks iedereen het )

Tasunke sliep ehel diep dus. Het tekentje was iets anders. Het was zwart en die van haar was wit. Zou hij een duistere zijn. Oppeens gloeide haar tekentje wat. Ze had laatst gelezen dat de gebeurde als er een andere van ahar groep was. Ze keek rond en ging op haar gevoel af. daar zag ze een meisje. 'Hallo?' Ze liep er dichter naar toe.

Hania zag ook dat haar tekentje begon te gloeien. Ze keek op toen ze de stem hoorde.
"Hallo.." zei ze en bekeek Sanne. Ze had hetzelfde tekentje. "Weet jij wat hier gaande is?" vroeg ze daarna.

'Je bent ook een Angel' Ze liep naar haar toe. Ze spreide lichtjes haar vleugels. 'Ik ben nu dus niet de enige meer?' Ze keek naar het tekentje van Hania. 'Eindelijk niet meer dus' Ze keek weer naar Hania. 'Ik zal je eht boek alten zien daar staat alle informatie in'Ze spreide haar armen en het boek alg er netjues op. 'Wat wil je weten?'

Hania keek Sanne aan alsof ze gek was. Maar dat was ze eigenlijk niet.
Ze draaide zich dan naar Sanne toe en keek naar het boek. "Ik wil weten of dit echt is of niet..." zei ze daarna. Niet echt... dacht ze.

Tasunke schrok op van Sanne. "Euhh Hallo." Zei hij. "Sorry, ik was wat moe." Zei hij. Hij keek naar Hania. "Ook halllo." Zei hij. Hij lachte en keek rond. Hij had het tekentje nog niet gezien. Hij keek naar Sanne's nek. "Wat heb jij in je nek ?" Zei hij. Hij keek naar Hania. Hij hoorde wat Sanne zei. "ANGELS ?!?!" Zei hij. Hij keek naar de 2 meiden. "Waaat is dit ?" Zei hij paniekerig.

Hania rolde met haar ogen. "En ik dacht dat ik al erg was..." zei ze en legde haar hand op haar hoofd. Daarna liet ze haar armen weer ontspannen langs haar lichaam hangen.
"Wacht maar op haar antwoord. Dan weet je het direct..." zei Hania tegen Tasunke.

'Lees het boek dan maar' Ze sloeg het dikke boek open. Ze bladerde naar het hoofdstuk Angels.
Angels

Angels bezitten de kracht van het goede of het kwade. De goede heten Sprakling angels de slechte Angels of darkness. Bijde groepen hebben hun eigen lied.Het tekentje van de goede is wit het tekentje van de slechte zwart.
Ze keek naar Tasunke. 'Raak dat tekentje op ej nek eens aan' Ze keke anar hem. Als hij een angel of darkness was bezitten hij slechte krachten.

Hania las wat er stond. Dit is niet nep... dacht ze dan en keek naar de letters.
Daarna keek ze naar Tasunke. "In plaats van hem op weg te helpen... Moeten we hem dan niet doden ofzo?" vroeg ze daarna aan Sanne.

'Dan krijgen wij last van Freya ie nu zijn leider is' Ze keek naar hem. 'We gaan zo weg is kijkenof hij er eentje is anders moeten we zijn geheugen zien te wissen' Ze glimalchte naar Hania. Daarna keek ze anar tasuke en wachtte op hem. Na een tijdje sprong ze af en toe in de lucht en zweefde daarna weer rustig naar beneddden. Haar nu korte haar dwarrelde dan rustig mee.

"En hoe zouden we dat dan wel niet moeten doen? Zijn geheugen wissen?" zei Hania droog. "Ik ken namelijk niet zoveel van engelen zoals jij..." zei ze en kruiste haar armen.

Tasunke stond op. "Mijn geheugen ?" Zei hij. "Dat dacht ik niet." zei hij en begon te rennen. Hij stopte even. wat zei ze ookal weer ? Raak dat tekentje aan ? Ja ! Hij probeerde het. Hij veranderde in een dark Angel. Hij bekeek zichzelf. "Watteess !" Zei hij verbaasd. Hij sloeg zijn vleugels uit. Toen vloog hij omhoog. Hij kwam boven de bossen te hangen. Toen vloog hij weg, opzoek naar het meisje wat de naam Freya droeg.

Hania zuchte. "Zo voorspelbaar..." zei ze zacht.
"En wat nu?" vroeg ze dan maar aan Sanne.
"Die Freya weet waarschijnlijk hoe ze haar krachten moet gebruiken, jij hebt het alleen gelezen, ik heb het alleen gehoord... Dus momenteel staan we nergens..." zei ze.

'Echt wel we meoten de rest zoeken dan kunnen we de vorige leider oproepen van de Sprakling Angels' Ze keek Hania aan. 'Kom mee Tasunke valt niet op wij wel dus blijf onder de bomen' Ze zette zich af en vloog rustig langs de bomen. Er was neiamnd bij het meer. Ze vloog er laag over heen. Het voelde fantastisch. 'Kom je Hania?' Ze bleef rustig in de lucht hangen. 'We gaan een plek voor ons zoeken'

Hania keek naar Sanne. Ze nam een aanloop en zette zich af. Ze spreide haar vleugels uit en vloog achter Sanne aan. "Waarom valt hij niet op? Hij is toch ook een mens met vleugels..." zei ze tegen Sanne en keek haar vragend aan waardoor ze bijna tegen een boom opbotste maar hem nog net op tijd kon ontwijken.
"Hoe kunnen we ons in gewone mensen veranderen? ik wil niet altijd in dit engelenlichaam zitten..." zei Hania en zuchte.

Dawn riep rustig door de bossen.
ze fluitten een beetje en luisterde naar de vogels.
ze glimlachte breed en zuchte diep.
ze kwam bij een meer en ging aan de rand zitten.
ze keek naar het water en het lang mooi stil.
ze deed haar hand in het water en het ribbelde meteen....

'Hij is zwart en tussen de bomen merk je dat niet' Ze keek naar Hania. 'En ze hebben een bepaald soort kracht' Ze vloog verder. 'En we kunnen terug verandere op dezelfde manier als we veranderen' Ze landde en raakte het tekentje aan. Ze veanderde weer in een normaal meisje. 'Zie je?'

Tasunke werd moe en landde toen maar. Hij ging tegen een boom zitten en hijgde. De 2 meisjes waren weg gelukkig ! Hij keek voor zich uit. Hij raakte zijn tekentje weer aan en veranderde weer in een jongen hij keek naar de bomen.

Hania lande naast Sanne en raakte haar tekentje aan.
Ze veranderde weer in haar oorspronkelijke gedaante.
"Ik moet het waarschijnlijk in mijn slaap aangeraakt hebben, want ik had dit lichaam toen ik wakker werd..." zei ze.

Dawn stond weer rustig op en geeuwde.
ze keek rond en zag niemand en zuchte even.
ze draaide zich om en liep het bos in.
een stukje verderop zag ze een jongen.
ze keek goed en zag dat het Tasunke was.
"hey" ze keek naar hem en glimlachte.....

"Dawn ?" Zei hij en keek het meisje aan. Hij lachte. "Hoe kom jij hier?" Zei hij verward.
Hij zag dat zij ook een tekentje in haar nek had."En wat heb je ik godsnaam in je nek?" ei hij..